کل مسیرشونُ هر روز دنبال می‌کنم. جرز دیوار، تنه کابل برق، لبه کاشی‌های لب‌پر، کناره‌های زنگ‌زده تخت، روی چین‌های زبر پتوی خاکستری… گاهی به عمد خورده‌نونای ریز یا چند تا دونه شکر رو زمین می‌پاشم و منتظر می‌مونم تا یکی‌شون از راه برسه و به بقیه خبر بده. چند دقیقه‌ای نمی‌گذره که کارگرای تازه‌نفس از راه می‌رسن و بارگیری می‌کنن…
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها