روزنگاشت

دوباره چند روز در نوشتن فاصله افتاد. گاهی هیچ حرفی ندارم برای نوشتن و همین نداشتن‌ها وقتی پی‌درپی می‌شود ناگهان فاصله‌ زیادی می‌افتد و آن‌وقت

زمستان همین است گویا خلاصه‌ در همین خم و تاب شاخه‌ها رمقی نمانده در آوندها اما سرپنچه‌ها را رقصانده به انتظار هرس تا بشنود سرود

مودیلیانی نقاش در نامه‌ای به اسکار گی‌لیا نوشته: «دوست عزیزم! من می‌نویسم تا خودم را بر تو نمایان سازم و خودم را نیز به خودم

از این روزهای تکراری، از این همه زنجیرهای پیوسته بیداری، خوردن، خوابیدن، حرف‌های تکراری، جاها و آدم‌های تکراری چه چیزی حاصل می‌شود؟‌ از شب‌هایی که

امروز با اینکه به خرده‌کارهای زیادی رسیدگی کردم و از آن راضی‌ام، خیلی کسل و بی‌حوصله بودم. دلیلش را به‌احتمال زیاد اسپرسوی نصفه‌ای می‌دانم که

در گفت‌وگویی به‌نظر تسهیلگرانه و بیشتر با رنگ‌وبوی مشاوره‌ای ناکارامد و ناشیانه در جمعی به دوستی جوان گوش می‌کردم و سعی می‌کردم با او طوری

این روزها هنگام کم‌آوردن و استیصال در برابر هر امر جبری، یاد دیوار بلندی می‌افتم که ژان‌والژان و کوزت موقع فرار از دست بازرس ژاور،

دیروز رفیق شفیقی پیام داد که امروز هم‌دیگر را ببینیم، گفتم حتما. قرار گذاشتیم و کافه‌ای رفتیم و گپ زدیم و بعد کمی قدم زدیم

از وقتی که یادداشت‌های روزانه را ازسر گرفته‌‌ام، و مخصوصا اینکه آن‌ها را هر روز منتشر می‌کنم، منتقد درونم اسمم را دن کیشوت گذاشته و

گاهی تردید مثل خرچنگی با ناخن‌های تیز و تنی لزج می‌افتد به جان آدم، آن‌هم در دوراهی‌ها و گاه چندراهه‌هایی که پاهایت در انتخابشان سست