شهر خفته، نیم‌بیدار
در دل سوسوی لرزان، آخرین نای شب تبدار
شهر مرگ‌آلوده
شهر من تهرانِ بی‌صاحب
در برم خمیازه‌های بی‌رمق برمی‌کشد
نیم‌غران
روی می‌گردم به بام شرقی آرام
ایستاده رها از وهم و آشوب زمان
سایه‌اش آرام
محو زرین خرامان
خط‌خط لرزان ابرک‌های شاهد
نرم‌نرمک لای پرتو‌ها، کشیده تا فراز آسمان گم می‌شوند
شمس پنهان پشت آخرباروی فانی شهر
رخ به سویم می‌نماید لحظه‌ای
باد می‌نوازد صورتم را
تا به کی ذرات جانم را
همین باد خزنده
در پگاهی بی‌زمان
بر صورت جانی دگر
خواهد نواخت…
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها