از صبح پانزده فنجان کوچک قهوه سیاه و تلخ نوشیده‌ام، سی و هفت نخ سیگار کشیده‌ام و چهل و چهار بار از شکافی که با خراش‌دادن رنگ مات روی پنجره به‌اندازه دو و نیم سانت باز کرده‌ام تن نیم‌لخت دخترک را دید زده‌ام و بعد از هر فنجان قهوه، هر نخ سیگار و بلعیدن پیکر نورسیده‌اش حس کردم که لذتش را درک نکرده‌ام.
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها