این پژمردگی و سردی بی‌رمقی که در زمستان به جانم می‌خزد هم گذراست، مهمان دوروزه‌ای‌ست که ازقضا این روزها دارد پیوند می‌خورد به تکان‌های ریز جوانه‌های بهار. می‌خواهم تا این زمستان سر نیامده کشف نهایی خودم را از پدیده‌ای برایتان بگویم که خیلی وقت‌ها، سرمای وجودم را به‌ملایمت و نرمی از بین می‌برد و ذره‌ای از باور زنده‌بودن را در من روشن می‌کند: چای ماسالا.
حاصل هم‌آوایی اضطراب تلخ و اضطراب شیرین در تکرار راه‌رفتن لک‌لک‌وار بر بام جهان خویشتن، به‌کلام‌درآوردن هاویه درون است و غرق‌شدن در تماشا. به‌شهودی که بی‌زبان، بی‌کلام و بی خواهش و تقلایی برای رسیدن، تو را در حرکت نگاه می‌دارد.
اولین کاری که با یک تکه پنیر فتای مهجورمانده در گوشه یخچال می‌شود کرد چیست؟ هزار ایده و دستور انواع کیک و شیرینی و دسر
چند روزی‌است که انرژی روانی‌ام بسیار پایین است. تا حد خودتخریبی هم رسیدم و دادگاه محاکمات بی‌پایان و خردکننده درونی مدام برقرار بود یا هنوز
یکی از حسرت‌های بزرگم موقع مطالعه یا تماشای فیلم یا هر اثر هنری مقایسه خودم با کسانی است که پیشگام و پیشرو فکر یا نهضت
خواب می‌دیدم با کمک زنی غریبه که همسایه‌ام است وارد حیاط خانه‌ای می‌شویم که گویا خانه من است. ظاهر خانه ساده و معمولی است اما
در پیله‌ای که این روزها به دور خودم بافته‌ام و از تمام جهان کناره گرفته‌ام -از اخبار و هیاهوهایش، از بیدادهای نهان و آشکارش، از
با اینکه این یکی دو روز را تقریبا خوب خوابیده‌ام، امروز باز هم کسلم. حدس می‌زنم دلیلی به‌جز تنظیم خواب یا بدخوابی داشته باشد. هرچه
نوشتن هم یکی از آن لذت‌های شیرین و وصف‌ناپذیر است؛ درست شبیه به لحظه‌ای که روی صخره‌ای ایستاده‌ای و همه تن و جانت را سپرده‌ای به باد کوهستان… وقتی می‌نویسم، سرشارم از اشتیاق، آرامش و احساس شگفتی که از آفریدن واژه‌ها و رقص‌دادنشان می‌یابم. شکلی از رهایی که من را از مصرف‌کننده بودن و دنباله‌روی از کلیشه‌های مانده و پوسیده به کشف شمایلی تازه از کلام و بیان احساس و اندیشه می‌رساند.
دلچسب‌ترین و لذیذترین کتابخوانی عمرم می‌دانید کجاست؟ همین‌جا کف زمین، درازکشیده کنار مادر که نشسته در کنج گرم و آرام‌بخش هال خانه. نشستن روی زمین
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها