رشته‌های نخ با صدای بتول غیب می‌شوند و برمی‌گردند توی میله‌های پنجره. میلی در دستانش حس می‌کند که دراز شود و رشته‌ها را محکم نگه دارد و بپیچد دور گوش‌هایش تا جیغ‌ویغ بتول را نشنود. چه می‌شد بتول نمی‌آمد و او لای ورق‌های بچگی‌اش جا می‌ماند؟ همه خط‌های کج‌معوج و نیم‌محو را پاک می‌کرد و از نو می‌نوشت؟ قفل در را می‌شکست و می‌پرید توی کوچه، سنگ مرمر را از دست دخترها می‌گرفت و بازی می‌کرد؟…
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها