وقتی می‌خواهم کاری را انجام دهم، ناخودآگاه در ذهنم این‌طور شکل گرفته که از صفر تا صد کار مال خودم است و هر مهارتی که لازم داشته باشد باید یاد بگیرم! حالا اگر از پس کار بربیایم که هیچ، ولی اگر در میانه راه رهایش کنم یا قیدش را بزنم، آن طعم گس روی دلم می‌ماند.
از جلسه‌ای برمی‌گشتم و دو دسته نرگس شیراز در کیف پارچه‌ای به سوغات با خودم می‌بردم خانه. در قطار نیمه‌پر مترو جا برای نشستن بود.
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها