کودکی و نوجوانی من خیلی کم‌تلاطم گذشت. بخش زیادی از خاطراتم را بازی‌های توی کوچه، کارتون‌های دهه شصت و شیطنت‌های مدرسه اشغال کرده. جنگ هم بود. ک بار هم یادم هست یکی از برادرزاده‌هایم گم شد و من حقیقتا با درک و فهم یک نوجوان تصور می‌کردم دنیا جدی‌جدی به آخر رسیده…
ما حتی زندگی را به مرگ باج می‌دهیم. لحظه‌های سرشار از میل زندگی را به هراسِ ازدست‌دادن‌ها نابود می‌کنیم. به رنج مطلق باج می‌دهیم تا سراسر وجودمان را بگیرد بی‌آنکه به گذر از آن حتی به‌‌ذره‌ای تلاش کنیم.
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.
آخرین دیدگاه‌ها