حمیرا وارسته

حمیرا

وطن مهاجر

– مادر این صف صندوقه؟ چشم‌های بالای ماسک چند‌لایه گفتند بله. – من بعد از شما حساب می‌کنم. و همین‌طور که با عصای سیاهش، شبیه

ادامه مطلب »
مهر ۹, ۱۴۰۰ بدون دیدگاه

به‌تماشای آدم‌ها

کمرگاه این دوربرگردان، درست روی دهان باز تونل پررفت‌وآمد و روی تکه هلالی‌شکل پیاده‌‌رو، آدم‌های زیادی را از پنجره تماشا می‌کنم. سالخوردگانی که موقع ردشدن

ادامه مطلب »
شهریور ۸, ۱۴۰۰ بدون دیدگاه

شهر خفته در سلام شمس

شهر خفته، نیم‌بیدار در دل سوسوی لرزان، آخرین نای شب تبدار شهر مرگ‌آلوده شهر من تهرانِ بی‌صاحب در برم خمیازه‌های بی‌رمق برمی‌کشد نیم‌غران روی می‌گردم

ادامه مطلب »
شهریور ۲, ۱۴۰۰ بدون دیدگاه

این یک دردنگاری نیست!

«درد می‌پیچد در دل‌مان یکهو، درد می‌پیچد، که هیچ نداریم انگار آقا بالا سری که هیچ نداریم انگار عشقی در سری…» ۱ همان دم که

ادامه مطلب »
فروردین ۳۰, ۱۴۰۰ بدون دیدگاه

تگ ها

برچسب‌ها
آدم‌های شهر من اضطراب انتخاب انیشتین اولویت بازی برکت بهار به مویی بندیم بی ثباتی تسهیلگری تعادل تماشا تمرکز تهران تکرار ثروت جنگل خاکستری داستان روایت روایت شخصی رویا زندگی سادگی سایه شنیدن شهر طبیعت طلوع من خودم هستم نامه نامه‌نگاری نامه‌های من و پول نانومحتوا نوشتن نیمه تاریک وجود پادکست پول چشمه کابوس کتاب کتابخوانی کرونا گفت‌وگو

دسته بندی ها

دسته‌ها

دیدگاه ها

آخرین دیدگاه‌ها

درباره من

انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.

بیشتر بخوانید

ارتباط بامن

Instagram Instagram

حمیرا وارسته