روایت روز

نه رنگی از بیهودگی در آن هست نه کرختی ولی به ژرفای خود اندوه، تنهاست. و با نفوذ بی‌چون‌وچرای تنهایی سیال است در دریای خیال

بر جهان هر عارفی بگذشت خندید و برفت خنده کوتاه گل را در گلستان دید و رفت آن‌قدر این بیت را در گوگل و گنجور

«به‌عنوان یک انسان، عظمت ما در توانایی‌مان برای بازسازی جهان نیست؛ این توهم عصر اتمی است. بلکه در این است که می‌توانیم خودمان را از

تمام شب را نخوابید. به جز یک ساعت و نیم بعد از اینکه ساعت ۳ صبح از فرط حرارت تنش دوش گرفت. تمام شب را

دو سال پیش که سند خانه پدری را دودستی دادیم دست معمار حریص و ساختمان قدیمی و نقلی‌ دوطبقه‌‌مان را رها کردیم، با پول کمی

چند روز گذشته دوباره شده بودم اسب عصاری. بسته و بند کارهای تمام‌نشدنی و گرفتار استعاره پرتقلای ذهنی‌ام: ماراتون پایان‌ناپذیر با عقربه زمان. امروز دوباره

هرگاه تشخیص دهیم وضعیتی در زندگی جبری است و بر ما تحمیل شده، می‌توانیم آگاهانه آن را انتخاب کنیم. وقتی انتخابش می‌کنیم، می‌شود اولویت زندگی‌مان.

اول که دیدمش معلق بود و در هوای خالی بین داربست درخت‌ها و حوض پر از آب دست‌وپا می‌زد. توی هوا روی خط صافی سُر

در پیاده رو از کنار باغچه راه می‌رفتم. پروانه درشت سفیدی روی بوته‌های سبز و جوان گل‌هایی که هنوز شکوفه نداده بودند می‌پرید و هم‌‌قدم

  گاهی حس می‌‌کنم بد نیست کمی از حال و روز خودم گزارش کنم/دهم! فارغ از اینکه خواندن این گزارش‌های مقطعی چه مزیتی بر کارهای