روزنگاشت

ترجیع‌بند رویاهایم کودکی است که نگاهش می‌دارم در دنیای رنگ‌های آزاد در حبابی شیشه‌ای دورِ دور، دورتر از تمام کله‌های پرعدد تا بچرخد رها در

حاصل هم‌آوایی اضطراب تلخ و اضطراب شیرین در تکرار راه‌رفتن لک‌لک‌وار بر بام جهان خویشتن، به‌کلام‌درآوردن هاویه درون است و غرق‌شدن در تماشا. به‌شهودی که بی‌زبان، بی‌کلام و بی خواهش و تقلایی برای رسیدن، تو را در حرکت نگاه می‌دارد.

چند روزی‌است که انرژی روانی‌ام بسیار پایین است. تا حد خودتخریبی هم رسیدم و دادگاه محاکمات بی‌پایان و خردکننده درونی مدام برقرار بود یا هنوز

یکی از حسرت‌های بزرگم موقع مطالعه یا تماشای فیلم یا هر اثر هنری مقایسه خودم با کسانی است که پیشگام و پیشرو فکر یا نهضت

خواب می‌دیدم با کمک زنی غریبه که همسایه‌ام است وارد حیاط خانه‌ای می‌شویم که گویا خانه من است. ظاهر خانه ساده و معمولی است اما

در پیله‌ای که این روزها به دور خودم بافته‌ام و از تمام جهان کناره گرفته‌ام -از اخبار و هیاهوهایش، از بیدادهای نهان و آشکارش، از

با اینکه این یکی دو روز را تقریبا خوب خوابیده‌ام، امروز باز هم کسلم. حدس می‌زنم دلیلی به‌جز تنظیم خواب یا بدخوابی داشته باشد. هرچه

دوباره چند روز در نوشتن فاصله افتاد. گاهی هیچ حرفی ندارم برای نوشتن و همین نداشتن‌ها وقتی پی‌درپی می‌شود ناگهان فاصله‌ زیادی می‌افتد و آن‌وقت

زمستان همین است گویا خلاصه‌ در همین خم و تاب شاخه‌ها رمقی نمانده در آوندها اما سرپنچه‌ها را رقصانده به انتظار هرس تا بشنود سرود

مودیلیانی نقاش در نامه‌ای به اسکار گی‌لیا نوشته: «دوست عزیزم! من می‌نویسم تا خودم را بر تو نمایان سازم و خودم را نیز به خودم