این پژمردگی و سردی بی‌رمقی که در زمستان به جانم می‌خزد هم گذراست، مهمان دوروزه‌ای‌ست که ازقضا این روزها دارد پیوند می‌خورد به تکان‌های ریز جوانه‌های بهار. می‌خواهم تا این زمستان سر نیامده کشف نهایی خودم را از پدیده‌ای برایتان بگویم که خیلی وقت‌ها، سرمای وجودم را به‌ملایمت و نرمی از بین می‌برد و ذره‌ای از باور زنده‌بودن را در من روشن می‌کند: چای ماسالا.
اولین کاری که با یک تکه پنیر فتای مهجورمانده در گوشه یخچال می‌شود کرد چیست؟ هزار ایده و دستور انواع کیک و شیرینی و دسر
دلچسب‌ترین و لذیذترین کتابخوانی عمرم می‌دانید کجاست؟ همین‌جا کف زمین، درازکشیده کنار مادر که نشسته در کنج گرم و آرام‌بخش هال خانه. نشستن روی زمین
در کلنجار مداوم با پدیده‌ای به‌اسم تعادل و هنر مدیریت اولویت‌ها در پیش‌برد کارهای تمام‌ناپذیر، دیگر توان سرزنش خودم را ندارم. بیش از هر زمان
دیشب درست قبل از خواب دستم خورد به لیوان بزرگ آب و ریخت روی میز عسلی کنار تختم. آن‌قدر خسته بودم که هیچ کاری نکردم
طبیعت زنی لکاته و تن‌فروش نیست که تا بر آن وارد شوی خودش را عریان کند برایت. طبیعت زنی زیبا و پرده‌پوش است. باید که
دلچسب‌ترین و لذیذترین کتابخوانی عمرم می‌دانید کجاست؟ همین‌جا کف زمین، درازکشیده کنار مادر که نشسته در کنج گرم و آرام‌بخش هال خانه. نشستن روی زمین
طبیعت زنی لکاته و تن‌فروش نیست که تا بر آن وارد شوی خودش را عریان کند برایت. طبیعت زنی زیبا و پرده‌پوش است. باید که
امروز بعد از کابوسی در دل یک رویا بیدار شدم و اولین تصویری که در کرختی میان بیداری و برخاستن از تخت به ذهنم رسید،
این پژمردگی و سردی بی‌رمقی که در زمستان به جانم می‌خزد هم گذراست، مهمان دوروزه‌ای‌ست که ازقضا این روزها دارد پیوند می‌خورد به تکان‌های ریز جوانه‌های بهار. می‌خواهم تا این زمستان سر نیامده کشف نهایی خودم را از پدیده‌ای برایتان بگویم که خیلی وقت‌ها، سرمای وجودم را به‌ملایمت و نرمی از بین می‌برد و ذره‌ای از باور زنده‌بودن را در من روشن می‌کند: چای ماسالا.
اولین کاری که با یک تکه پنیر فتای مهجورمانده در گوشه یخچال می‌شود کرد چیست؟ هزار ایده و دستور انواع کیک و شیرینی و دسر
در کلنجار مداوم با پدیده‌ای به‌اسم تعادل و هنر مدیریت اولویت‌ها در پیش‌برد کارهای تمام‌ناپذیر، دیگر توان سرزنش خودم را ندارم. بیش از هر زمان
انگار خاصیت چهل‌سالگی به بعد است که آدم شروع می‌کند به دوست‌داشتن بیشتر خودش. می‌فهمد پشت هیاهوی پرطمطراق جهان هیچ نیست. تازه دوزاری‌اش می‌افتد که آن‌قدرها وقت ندارد که درگیر فلسفه‌های التقاطی و مکاتب اجتهادی و معناهای امتزاجی شود. شاخه‌به‌شاخه دست می‌برد به هَرَس‌کردن، دوری‌جستن از میل به میوه‌چینی و نزدیک‌ترشدن به تنه و ریشه. کم‌‌کم از شتاب زیستن کم می‌کند و کم‌مصرف‌تر می‌شود. طبیعت‌تر می‌شود؛ نه اینکه اسیر شعارهای خوش‌آب‌ورنگ روز شود در حفظ طبیعت… نه… اصلا خودش طبیعت می‌شود. راحت بگویم: طبیعت خودش را پیدا می‌کند.